หน้าแรก > สตาร์เกท

     ปัจจุบันนี้ผู้คนจะมีอายุโดยเฉลี่ยสูงสุดเราประเมินไว้แถว ๆ 80 ปี คือตอนนี้ว่ากันว่าใครอยู่ได้ถึง 80 ก็ใช้ชีวิตคุ้มแล้วอ่ะนะพี่น้อง
ถ้าสมมติเราทุกคุณโชคดีสวรรค์มอบเวลาให้พวกเรามาคนละ 80 ปีเท่า ๆ กัน ก็แปลว่าเราแต่ละคนมีกันคนละ 29,200 วัน (หยิบเครื่องคิดเลขคำนวณดูก็ได้ครับ) ถ้าเราใช้เวลานอนหลับวันละ 8 ชั่วโมง แล้วคิดแบบบัญญัติไตรยางค์ไม่สนใจตอนเป็นทารกที่หลับได้ทั้งวี่ทั้งวัน เราใช้เวลาในการนอนหลับไปแถว ๆ 9,733 วัน ดังนั้นเราจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ประมาณ 19,467 วัน คิดเป็นเวลานอน 33.33% ของเวลาทั้งหมดที่สวรรค์ให้เรามา แปลว่าเราได้มีโอกาสใช้ชีวิตอยู่จริง ๆ บนโลกใบนี้ กินข้าว, ทำงาน, ดูหนัง, ฟังเพลง, เต้นรำ, เดินทาง, ออกเดท แค่ 53.34 ปีเท่าันั้น ไม่ถึง 80 ปีจริง ๆ หรอกครับ

     คิดได้ดังนั้น .. วันหนึ่งผมก็เลยเริ่มตั้งยอดบัญชีของเวลาชีวิตขึ้นมา ณ บัดนั้น
เราเสียเวลาไปนั่งรอเพื่อนคิดเป็น 30 นาที เพราะเราขาดการวางแผนล่วงหน้าลืมนัดเวลาที่แน่นอน เราขาดทุนเวลาชีวิตไป 30 นาที
เรานัดผู้คนไว้ให้มาหาเรา 9 โมงตรงแต่เราเดินออกมาคุยกับเขา 10 โมง เราโกงเวลาชีวิตคนอื่นไป 3600 วินาที
เราเสียเวลาไปขับรถอ้อมโลกเพราะไม่ได้วางแผนทำให้ถึงที่หมายช้าบางคนบอกเปลืองน้ำมัน แต่ผมบอกว่า เขาขาดทุนเวลาชีวิตไป 60 นาที
เรานั่งเครื่องบินแทนนั่งรถไปจังหวัดภูเก็ต, เชียงใหม่ เราซื้อเวลาได้ 8-10 ชั่วโมงและไม่ต้องปวดก้นจากการเดินทางไกลโดยแลกความสะดวกสบายนี้ด้วยเงินตรา

     ทำไมเวลาถึงเดินเร็วจัง บางครั้งผมก็สำรวจตัวเองเหมือนกัน อ๋อ! ก็เราตื่นสายไง วันหลังก็เลยตื่นเช้าขึ้นสัก 30 นาที และเพราะตื่นแต่เช้าออกแต่เช้ารถไม่ติด ผมก็เลยได้กำไรเวลาชีวิตอีก 1 ชั่วโมง แทนที่จะเป็น 30 นาที
บางที เงินเล็กน้อยกับรถไฟฟ้าหนึ่งขบวนก็ช่วยซื้อเวลาได้เหมือนกันมีอยู่ช่วงหนึ่งผมต้องพาลูกชายไปเรียนพิเศษแถว ๆ จุฬาฯ การใช้รถไฟฟ้านั้นเป็นประโยชน์มากเพราะช่วงเย็น ๆ แถวจุฬาฯ นี่สาหัสสากรรจ์มาก (คนแถวนั้นทราบเป็นอย่างดี ไม่จำเป็นต้องทดลองให้เสียเวลาเพราะผมลองมาทุกวิธีแล้ว) ก็เลยนำรถมาจอดไว้แถว ๆ บางนาแล้วนั่งรถไฟฟ้ากลับมารับเจ้าลูกชาย หลังจากนั้นลูกเรียนจบก็พาขึ้นรถไฟฟ้าไปเอารถที่บางนาอีกรอบหนึ่ง (ดู โค.. วุ่นวายเลยนะครับพี่น้อง) ลูกชายเลิกเย็นผมยอมเสียตังค์นิดหน่อยบนรถไฟฟ้าไป-กลับประมาณ 15 นาทีแลกกับการขับรถในตอน 18.00 น.เพื่อกลับไปบ้าน สรุปแล้วผมซื้อเวลาได้ประมาณอีกวันละ 1 ชั่วโมงเศษ สรุปแล้ววันหนึ่งนี่ผมได้เวลาชีวิตเพิ่มขึ้นอีก 2 ชม. (ทั้งเช้า-เย็น)
เราเห็นคนแก่เดินด้อม ๆ ข้างหน้าเราคิดว่าอีกนานกว่าจะถึงคิวของเราและอีกนานแสนนานกว่าที่เราจะแก่ชรา .. และถึงแม้เราจะแก่ชรา มันก็ควรหาเวลาที่จะทำในสิ่งที่เราอยากทำแต่ไม่เคยได้ทำ สักครั้ง ก่อนที่เราจะ ลา ผู้คนเหล่านั้นไป

     เราเห็นเด็กวัยรุ่นที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรา รู้สึกอิจฉาพวกเขานิด ๆ ว่า ถ้าตอนนี้เราเป็นวัยรุ่นอยู่ เราจะทำอย่างนั้น เราจะไม่ทำอย่างนี้ เราจะตั้งหน้าตั้งตาเรียน ทำมาหารับประทาน ทำตนเป็นประโยชน์กับสังคมให้มากกว่านี้ แต่เวลามันเข้าใกล้วันที่ 29,200 มาเต็มที เราหวลย้อนคิดถึงบางสิ่งที่เราอยากทำแล้วเราไม่ได้ทำ พอถึงเพลานี้อยากทำก็กลับลำไม่ได้แล้วทำไงดี ..
ไอน์สไตน์ เคยบอกเอาไว้เกี่ยวกับทฤษฎีสัมพัทธภาพไว้อันหนึ่งน่าสนใจดีจัง เครื่องบินเมื่อบินอยู่ไกล ๆ เหตุใดเราจึง คิดว่ามันบินช้ามาก แต่พอมันมาบินอยู่ใกล้ ๆ ตรงหน้าทำไมมันถึงบินผ่านหน้าเราไปอย่างรวดเร็วทำให้เรารู้สึกว่ามันบินเร็วมากเหลือเกินนั่นก็มิติเรื่องเวลาคือมันมีสมการของค่าระยะห่างระหว่างเรากลับเครื่องบินนั่นไงที่เป็นตัวแปร อย่ารอให้เครื่องบินมันบินมาใกล้แล้วค่อยคิดทำอะไรต่อมิอะไรนะครับ เพราะบางทีเมื่อมันบินมาใกล้มากคุณอาจมองไม่เห็นมันแล้วก็ได้

     ก็เหมือนชีวิตคน ถ้ามัวแต่รีรอเห็นว่าเครื่องบินมันบินช้ามากเรายังมีเวลาทำโน่นนี่นั่นอีกเยอะแต่ก็ไม่เคยลงมือทำได้แต่คิดได้แต่ฝัน พออายุเรามากขึ้นเครื่องบินลำนั้นก็บินเข้ามาใกล้ขึ้นเราเริ่มรู้สึกว่ามันบินเร็วมากเหลือเกินจนยากที่เราจะควบคุม
บางคนงานยุ่งทั้งวี่ทั้งวัน อยากเล่นกับลูกบ้าง แต่หาเวลาไม่ค่อยจะได้เลย ความเหนื่อยล้าจากการทำงานบางทีมันก็ทำให้เบื่อหน่าย กลับถึงบ้านก็อยากจะกินข้าวและดูหนังและนอนและตื่นและทำงานและเหนื่อยและกินข้าวและดูหนังและนอน ลูกเอาไว้ก่อนว่างค่อยไปเล่นด้วยล่ะกัน เช้ามาวันหนึ่งลูกไม่ได้เล่นกับเราแล้วเพราะเขาโตเป็นหนุ่มสาวแล้ว คิดอยากกลับไปเล่นด้วยเหมือนเมื่อครั้งวัยเยาว์เขาก็ทำแบบนั้นกับเราไม่ได้แล้วเพราะโตแล้ว เราเคยดู Cartoon Network เป็นเพื่อนเขาแต่วันนี้เขาสนใจอย่างอื่นแล้วเป็นวัยผู้ใหญ่แล้ว เรามักได้ยินคำพูดนี้กันบ่อย ๆ ว่าไม่มีเวลา ลองหาเวลาว่าง ๆ คุยกับลูกบ้างและเล่นกับลูกอย่างจริงจังบ้าง นั่นล่ะครับความสุขที่แท้จริงของพวกเรา อย่าให้มันเลยผ่านไป เพียงเพราะคำว่า ไม่มีเวลา หรือ บ้างาน เลยครับ สำหรับผมแล้วผมได้ใช้ชีวิตในวัยหนุ่มกับลูกชายวัยเด็กอย่างคุ้มค่าที่สุดครับ จนบางครั้งผมยังอดคิดไม่ได้ว่าทำไมสวรรค์จึงให้ เวลากับผมมาน้อยนิดเหลือเกิน

เวลามีความสุข เวลา นั้นช่างสั้นนัก เวลามีความทุกข์ ช่างนานแสนนาน
ปล.บทความที่ถ่ายทอดนี้ เป็นบทความที่ผมเก็บเล็กผสมน้อยแล้วนำมาเล่าสู่กันฟัง หวังว่าคงเป็นประโยชน์กับเพื่อน ๆ พี่ ๆ และ น้อง ๆ เพื่อให้ได้คิดและชั่งใจกันนะครับ เวลา มีค่ามากเสียยิ่งกว่า เงินทอง ขอให้ทุกคนใช้ 29,200 วันที่สวรรค์มอบให้อย่างคุ้มค่าครับ

Jackie Blu